INTERVIEW: Hugh Jackman

Wolverine zoals Wolverine bedoeld is

Hugh Jackman is terug op het witte doek in zijn rol van Wolverine, de norse mutant met de metalen klauwen en het duistere verleden. De Australiër werkte tot genoegen van zijn vrouw keihard om in de ju iste vorm te komen, en maakte het voor de filmcrew ondertussen zo gezellig mogelijk.

,,Voorlopig even niet", grijnst Hugh Jackman als hem gevraagd wordt of hij alweer zin heeft in een volgend avontuur als Wolverine. In zijn eerste solofilm als de X-Men mutant met de uitschuifklauwen, morgen in première, was het voor de Australiër behoorlijk afzien om er zo opgepompt mogelijk uit te zien. ,,Afvallen en spieren opbouwen tegelijk is onmogelijk, dus eerst moet je én flink trainen én jezelf volvreten. Daarna moet je het vet weer kwijtraken en je spieren zien te behouden, met nóg meer trainen en mager en zouteloos eten. Mijn vrouw vond die supergespierde versie van mij wel prima, ikzelf werd er behoorlijk chagrijnig van. Aan het eind kon ik echt geen gestoomde kip meer zien."

X-Men Origins: Wolverine is Jackmans vierde avontuur in de rol die hem de meeste bekendheid gaf, eentje waar hij negen jaar geleden eigenlijk bij toeval in terechtkwam omdat de oorspronkelijk gecaste Dougray Scott nog niet klaar was met Mission Impossible II. De in allerijl gevraagde Jackman, in eigen land nota bene een beroemde toneel- en musicalster, had bij zijn auditie voor de eerste X-Men film geen idee waar de oorspronkelijke stripverhalen eigenlijk over gingen.

Inmiddels heeft Jackman, die de film mede produceerde, wel een duidelijke visie op zijn personage. Wolverine worstelt meer dan ooit met het donkere, gewelddadige monster in zichzelf, en dat straalt hij volgens de acteur ook uit. ,,In de vorige films zag Wolverine er nooit helemaal zo uit zoals volgens mij zou moeten, nu heeft hij eindelijk dat pure dierlijke over zich dat bij hem past. Het verhaal gaat immers over het beest dat in hem zit. Dan moet je er niet lekker sportief uitzien als een kledingmodel, maar juist ongemakkelijk en gevaarlijk. Zelfs in de momenten waarop hij even verliefd en gelukkig is, zie je nog de onderhuidse onvrede, omdat hij ergens weet dat het niet hoort bij wie hij is."

Een groot deel van de film werd in Jackmans vaderland opgenomen, zodat op hemzelf na de hele cast - onder meer Liev Schreiber, Ryan Reynolds en Will.i.am - een paar maanden behoorlijk ver van huis was. Het maakte hem een beetje tot de gastheer van het gezelschap. ,,Ik ben een ouderwetse acteur, ik vind dat de hoofdrolspeler altijd het voortouw moet nemen om de hele crew op zijn gemak te stellen. Een gewoonte die ik uit het theater heb meegenomen, denk ik. Het betekent dat je met iedereen eens een praatje maakt, laten weten dat hun werk gewaardeerd wordt. En barbies (barbecues) organiseren natuurlijk!"

Aan de gewoonte van Amerikaanse filmsterren om zich afzijdig te houden, is Jackman bij zijn oversteek van Australië naar Hollywood nooit gewend geraakt. ,,In Amerika is er op de filmset een cultuur van niet tegen de acteur praten. Alsof wat wij doen zo moeilijk is, dat je ons vooral niet mag storen. Onzin natuurlijk, ieders werk is net zo moeilijk, of je nou acteert of de microfoon vasthoudt. Bij Swordfish (2001) besloot ik die cultuur te doorbreken, toen ik besefte dat ik de helft van de 300 crewleden niet kende. Ik organiseerde elke vrijdag een loterij, en om niet als een sukkel over te komen hield ik vol dat dat een Australische traditie was. Zo zeg je tenminste elke week iedereen gedag als ze een lootje kopen. Een film maken is teamwork. Iedereen mag mij ook gerust eens op mijn donder geven, liever dat dan dat ze me steeds Mr. Jackman noemen."

Gepubliceerd in Spits op 27 april 2009