The Sheer beleeft met derde album Here and Now and Long Before een nieuwe start. De Haarlemse band was dik anderhalf jaar uit beeld en komt nu terug met een stel persoonlijke liedjes die een stuk mind er vrolijk klinken dan voorheen. "Soms mag je best zeggen dat het allemaal volkomen kut is."
,,We moeten ons helemaal opnieuw bewijzen. Het enige dat we nog hebben is onze naam, dat mensen misschien wel eens van ons gehoord hebben", vertelt toetsenist Jasper Geluk van The Sheer. De Haarlemse band viel sinds de oprichting in 2000 op met energieke liveshows en twee albums vol energieke niets-aan-de-hand gitaarpop, en sleepte onderweg de ene na de andere aanmoedigingsprijs in de wacht. Na zeven jaar bleek het tijd voor een flinke pauze en een muzikale koerswijziging.
Zanger Bart van Liemt legt uit: "We hebben al die tijd aan de lopende band gespeeld, de tweede plaat maakten we heel snel na de eerste, het voelde alsof we in herhaling begonnen te vallen. Het kon geen kwaad om eens bedenken waar we nou stonden, wat we nou wilden. Ik zat altijd al vaak thuis te pielen op mijn akoestische gitaartje. Toen ik daarmee aankwam in de oefenruimte, zeiden die andere gasten: 'daar moet je meer mee doen'. Het was een heel andere manier van spelen, veel zachter, met veel meer ruimte voor elkaar."
Voor het werk aan derde album Here and Now and Long Before nam The Sheer bewust tijdelijk afstand van het oude materiaal. Dat betekende ook anderhalf jaar niet meer optreden, en dat viel de bandleden bepaald niet mee. Geluk: "Zweten op het podium is voor de meesten van ons de reden dat we in deze band zitten. In de oefenruimte zit je alleen maar op elkaars vingers te kijken, dat was een taaie periode. Optreden is verslavend, het was echt wennen om ineens elk weekend thuis te zitten."
Van Liemt: "Als je iets anders wil maken, moet je even vervreemd raken van wat je eerder deed. Om zo echt een open mind te krijgen. Maar we misten het wel, hoor. Het werkt als een drug; na een goeie show kan je een week niet meer stuk, al stort de wereld op je neer."
De zanger kan het weten, want hij kreeg vijf jaar geleden een harde klap te verwerken: hij bleek een chronische nierziekte te hebben. "Ik liep mooi geel het ziekenhuis binnen en mocht meteen vijf weken gaan liggen. Mijn slecht functionerende nieren drijven mijn bloeddruk steeds verder op, net zolang tot uiteindelijk je hoofd eraf vliegt. Dat waren we uiteindelijk net voor, maar ik moet voortaan wel altijd pilletjes nemen en mijn eten uitrekenen. In het begin hield ik mijn ziekte grotendeels voor mezelf en bleef ik positief. Ik was dan wel nierpatiënt, maar ging er het beste van maken! Daarom is ons tweede album Feel the Need ook zo stevig geworden, ik wilde de mannen in de witte jassen bewijzen dat ik nog gewoon lekker kon springen."
Bij het schrijven voor de derde plaat kwam bij Van Liemt de ommekeer, met persoonlijke liedjes die een stuk minder vrolijk waren dan voorheen. "Mijn teksten waren altijd breed interpreteerbaar en positief, zo van, het komt allemaal wel goed. Nu wilde ik de vraag stellen: komt het eigenlijk allemaal wel goed? Dat sluimerde al langer en toen de band me aanmoedigde daarmee verder te gaan, ging er echt een luik open. Soms mag je best zeggen dat het allemaal volkomen kut is, zolang je er maar sterker uitkomt."
Nu The Sheer met Here and Now... klaar is voor de nieuwe start, kan de tot een vijftal uitgebreide band - Krezip-gitarist Jan-Peter Hoekstra is er bij gekomen - zich weer richten op zijn gebruikelijke passie: optreden. In Merleyn in Nijmegen kon het publiek half maart voor het eerst kennismaken met het nieuwe materiaal.
"Die eerste try-out ging top!", vertelt Van Liemt enthousiast. "Het was natuurlijk een billenknijper, omdat we voor het eerst gingen spelen wat we al die tijd in de oefenruimte hadden gedaan. Zelf vonden we dat te gek, maar de mensen die naar de show kwamen kenden ons natuurlijk vooral van ons vorige werk. Maar het ging heel goed. Het eerste nummer heeft halverwege een instrumentaal stuk, en daar ontstond zowaar een spontaan applausje. Dat waren we niet gewend, meestal werd er pas geklapt als ik even mijn gitaar boven mijn hoofd hield. Nu deed de muziek het werk en dat is precies wat we willen met dit album."
Gepubliceerd in Spits op 16 april 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten