INTERVIEW: Madness heeft wat goed te maken

De ’nutty boys’ zijn na 28 jaar weer terug op Pinkpop. De legendarische skaformatie Madness heeft een nieuwe plaat gemaakt, maar belooft het publiek in Limburg zondag vooral te trakteren op oude hits. „Zolang we maar eerst ons vitamineshot krijgen.”

„Er moet wel bier en wijn komen, anders denk ik dat ze er zo vandoor gaan”, dreigt de begeleidster van Madness vlak voor het interview. Maar als Chris ’Chrissy Boy’ Foreman even later een sixpack in zijn handen gedrukt krijgt, moet hij er niks van hebben. „Bier? Even niet, we hebben net twee dagen zwaar lopen feesten in Parijs”, verklaart de vermoeid ogende gitarist. Trompettist Lee ’Thommo’ Thompson blijkt ook nog een kater te hebben, waarop de begeleidster zelf maar het meegebrachte bier begint op te drinken.

Madness, ze bestaan nog, al zou je deze twee kale, buikige, brommerige mannetjes niet snel aanzien voor leden van een legendarische feestband. De Britse skaformatie scoorde begin jaren 80 hit na hit, en vrolijke nummers als One Step Beyond, Night Boat to Cairo en Our House doen het nog altijd goed op de dansvloer. In 1986 ging het zevental uit elkaar, maar sinds 1992 treedt de band weer regelmatig op en in 2005 kwam er nog een coveralbum onder pseudoniem The Dangermen. Nu ligt er zelfs weer een nieuwe plaat met eigen werk in de winkel: The Liberty of Norton Folgate, een reggae-conceptalbum over het leven in Londen.

Hoewel, conceptalbum, daar zijn de meningen in de band over verdeeld. „Suggs moest dat idee zonodig de wereld in helpen”, schampert Foreman, verwijzend naar de publiciteitsgeile zanger Graham ’Suggs’ McPherson. Thompson: „Volgens mij gingen onze liedjes altijd over het leven in Londen. Dat zogenaamde concept bestaat dus al sinds eerste single One Step Beyond.”

Het publiek op Pinkpop zal zondag in elk geval weinig van het nieuwe materiaal horen, want Madness – dat in 1981 ook al op het festival speelde – belooft vooral veel oude hits te spelen. Ze hebben immers wat goed te maken, nadat hun concert met vrijwel alleen covers drie jaar geleden in De Melkweg slecht viel bij de fans. Thompson: „We waren aangekondigd als Madness, met alleen in de hele kleine lettertjes dat het om een sessie van The Dangermen ging. Verkeerde informatie dus, maar mensen voelden zich belazerd omdat we zo weinig van onze eigen liedjes speelden. Op Pinkpop gaan we die schade inhalen.”

Of de nieuwe plaat en de bijbehorende reeks optredens het begin is van een serieuze comeback, valt overigens nog te bezien. Madness bestaat nog wel, maar houdt de agenda’s graag wel een beetje vrij. Thompson: „Wij plannen niet verder dan onze neus lang is. Touren is in elk geval goed voor de kassa, al hebben we dat probleem een paar jaar geleden aardig ondervangen door de rechten op onze eigen oude nummers te kopen. Beste dat we ooit gedaan hebben, nietwaar Chrissy Boy?”, en hij roffelt de weggedommelde gitarist een paar keer vrolijk op de schedel. „Je maakt me wakker!”, protesteert die.

Thompson vervolgt: „Er waren jongens in de band die voor dit nieuwe album weer bij een label wilden tekenen, maar ik had daar geen behoefte aan. Het is veel prettiger werken als er geen enkele druk op je gelegd wordt en je kunt doen waar je zin in hebt.” Foreman: „Hij is helemaal van ons eigen geld, dus we hebben niks verspild. Alles is in de muziek gaan zitten.” Thompson: „We namen onze eigen lunchpakketten mee! Maar serieus, Chris, weet je nog toen we bij Virgin zaten en we allemaal een eigen limousine met chauffeur kregen? Kwam ik een keer om vijf uur ’s ochtends bij vrienden vandaan, stond die man nog steeds op me te wachten: ’orders van de platenmaatschappij’. Die gekte en geldverspilling uit de jaren 80 mis ik totaal niet, wat dat betreft is dit een veel betere tijd om in een bandje te zitten. En de muziek? Eerlijk gezegd heb ik daar destijds weinig van meegekregen, we leefden in onze eigen zeepbel. En dat doe ik eigenlijk nog steeds.”

Daarmee zit het half uurtje met Madness erop en Foreman is met moeite wakker gebleven. Thompson: „Sorry hoor, straks op tournee barsten we echt wel weer van de energie. Zolang we maar eerst ons vitamineshot krijgen, haha. En nu hebben we wel trek in een kopje thee met citroen.” De begeleidster schrikt op: „Nou, ik denk dat ze wel wat sterkers nodig hebben.”

Gepubliceerd in de Spits van 29 mei 2009